|
|
هر روز تنهايي به هواي مادرش ميامد آنجا .
وقتي پيدايش ميكرد گلي را كه از باغچه خانه چيده بود روي خاك مادر ميگذاشت .
با آن صداي بچگانه اش گريه ميكرد .
بعد كنار مادرش دراز ميكشيد و به خواب ميرفت .
گاهي هم مينشست نوشته هاي روي سنگ را نگاه ميكرد .
هنوز خواندن و نوشتن بلد نبود ، اما آنقدر زل زده بود به آن سنگ كه ميتوانست نام مادرش را بنويسد .
روي تنه درخت نزديك مادرش با چاقويي كه در شكاف درخت قايم كرده بود نام مادرش را بارها كنده بود و هر بار كارش تمام شده بود با صداي بلند گفته بود : مامان سارا .
او تا زماني كه به مدرسه نرفت نفهميد اين خاك مادر نيست و او كمي آنطرف تر آرميده .
از وقتي فهميد از باغچه دو شاخه گل ميچيد و براي هردو ميبرد .
اولين روز مدرسه معلم ازشان خواسته بود یکی یکی بيايند پاي تخته و آنچه را بلدند بنويسند و بخوانند .
او با غرور رفته بود پاي تخته نوشته بود (( محمد رضا )) و با صداي بلند گفته بود : (( مامان سارا ))
|
|
|
